Naar Ho Chi Minh Stad

Hallo, vriendjes en vriendinnetjes. Fijn dat jullie er zijn. Nou, jullie weten wat er gebeurt is. De vorige keer had ik mijn laatste dag in Cambodja en 15 februari ben ik dan ook inderdaad met een bootje over de Mekong gevaren. Dat ging eigenlijk best snel. Men heeft mij op die reis twee keer geprobeert te scammen, maar zonder dat ik het wist sloeg ik de scams af. Ik zou namelijk niet de volledige reis met de boot kunnen maken, en een deel met de bus moeten doen. "You can stay in boat, 5 US dollah" en ik natuurlijk, beleefd en onwetend als ik ben; "Oh no, thank you" met mijn liefste glimlach die mijn oogjes op 'pret' zetten. Hoe dan ook, ik arriveerde in Chau Doc. De plaats waar we aanmeerden werd ook direct mijn (drijvende!) hotel, want het zag er goed uit en het was goedkoper dan de opties die Lonely Planet aangaf. Daarnaast bood het hotel tours aan door de Mekong delta en heb ik met veel pijn en moeite een tour gekregen van Chau Doc, naar Can Tho, de volgende dag naar My Tho en eindigen in Ho Chi Minh stad. Een tocht van 3 dagen, met hotels en ontbijt inbegrepen, 89 dollies. Overigens wilde ik heel graag naar Can Tho, die officieel niet in het boekje stond, maar wist alsnog een tour daar naartoe te krijgen. Jeej.

Oh ja, Vietnam. Hoe is dat nou? Vietnam is heel anders als Cambodja, de mensen zijn er wat gehaasder, spreken weinig Engels maar lachen nog steeds veel. Het platteland is opnieuw rijst, maar heerlijk jong en felgroen en overal werken de Vietnamese dames met hun karakteristieke hoedjes op in het veld. Dezelfde dames komen natuurlijk ook wel eens uit de rijstvelden naar de stad waar ze hun waar verkopen op de markt. Heel veel verschillende soorten fruit die ik nog nooit eerder heb gezien of geproefd, drakenfruit bijvoorbeeld. Maar ook een soort peperachtige vrucht die naar lichtzoete komkommer smaakt en een paarse appel die naar pruimen smaakt en enorm sappig is. De steden zijn groter, commercieler en drukker. Iedereen heeft hier en motor en iedereen wil laten zien waar zijn of haar bedrijfje zit. Het is zo groot, vol, bruisend en licht dat je bijna zou vergeten dat dit land wel communistisch is. Zo af en toe zie je dan ook de grote borden met de vele lachende gezinnetjes hand in hand met een nog veel blijere soldaat met een A.K.weetikveel in de lucht.
Intussen ben ik begonnen met het lezen van het boek Vietnam; Rising Dragon van Bill Hayton, die een keurige beschrijving geeft van het hoe en waarom van Vietnam. Hij focust niet teveel op de oorlog wat ik erg fijn vind en geeft me een goed startersbeeld van Vietnam. Oh ja, Vietnam heeft wel even overal waar ik tot nu toe geweest ben warme douches! Ik douche ineens veel vaker.

Dus ja, de Mekong delta. In principe begon de tour wat magertjes, op zondag begonnen we met een bezoekje aan een visfokkerij onder een drijvend huis en zijn we gaan wandelen in een klein dorpje waar een minderheid van islamieten woont. In principe wel bijzonder maar het was niet heel erg informatief, ik weet dat ze geen varken eten. Na het dorpje werden we bijna aan ons lot overgelaten in Chau Doc, terwijl we nog naar een pagoda in de bergen moesten gaan. Gelukkig was de Fransman met wie ik was, Willy, iemand die wel van aanpakken houdt en al snel zaten hij en ik verdeeld achterop twee scooters met een persoonlijke gids middenin de motordrukte naar de pagoda. Ook op religieus vlak is er wat veranderd sinds Cambodja. De Naga's en Garuda's zijn nu respectievelijk vervangen door draken en feniksen en je ziet regelmatig kerken langs de weg. De pagoda was overigens wel erg mooi (op de vele aureolen van neonlichten na) en de lage gangetjes brachten je naar allerlei verschillende openingen met nieuwe Boeddhistische beelden. ik denk dat het voor Chinezen een feest van herkenning is, want ik denk dat Vietnam veel van China heeft overgenomen (of misschien wel andersom). Na het bezoek aan de pagoda was er aan de zijkant nog een terras waar je een uitzicht had over Chau Doc en je kon in de verte zelfs Cambodja in kijken. Ook kreeg ik hier veel bekijks van de aanwezige Chinezen en ben ik een aantal keren gefotografeerd, eerst met de kinderen, dan met mama Chinees en dan met de rest van het gezin. Tja, het hoort erbij als je knap bent. Na dit bezoek vertrokken we met een bootje naar Can Tho, waar we ontvangen werden door een lucht vol met vliegers. Misschien wel 100! En er zullen er nog vele volgens. In Can Tho hadden we helaas niet veel tijd meer en nadat Willy en ik nog even door de stad hadden gewandeld en gegeten hadden was het ook wel bedtijd.

De volgende dag in Can Tho naar de drijvende markt geweest. Je vaart dus met je bootje richting allerlei kleinere bootjes die naast je gaan varen om hun waar te verkopen. In principe klinkt dat niet heel bijzonder, maar door de drukte was het toch wel indrukwekkend en vermakelijk. Na afloop naar een rijstverwerkingsfabriek geweest, niet heel bijzonder ofzo en vervolgens naar een plaats waar ze noedels maken op dezelfde manier die ik in Battambang had gezien, maar daar was het voor de Vietnamese loempia's. Teruggekomen in Can Tho hadden we lunch en na lang wachten vertrok de groep richting Saigon (Ho Chi Minh Stad) met een kleine omweg naar My Tho, voor die ene jongen met de krullen en de baard.
Ik kwam dus alleen aan in het hotel en kreeg nummer 15. Ik zoeken, begon natuurlijk bij 14, maar het goede nummer was niet achter mij, zoeken zoeken en natuurlijk, dom van me, tussen de 10 en de 11 was mijn kamer. De enige kamer met een deur met bruin glas in plaats van een gravure in de deur. Snel mijn spullen gedropt en weer naar buiten. Na een wandeling langs het water kwam ik een oude man tegen, Nip, met wie ik aan de praat raakte en die mij voor een prijs die ik zelf mocht beslissen een korte tour aanbood in zijn bakfiets, waar ik de eigenlijke naam even niet van weet. Nip was, zoals de meeste Vietnamezen, wel weer een beetje gehaasd, maar zijn Engels was uitstekend en hij bracht me naar de rijstvelden, liet mij binnenin een lokaal huis kijken, vertelde over de vruchten, leidde me rond in een plaatselijke pagoda, met opnieuw de neonlichten om het hoofd van Boeddha en bracht me uiteindelijk naar een plaats waar ik goedkoop en lekker kon eten. Na afloop zette hij me af bij het hotel en ben ik gaan slapen.

Vandaag was de laatste dag van de tour en hij viel niet tegen want we begonnen pas na 10-en (slaaaap). We voeren met ons bootje (ik was intussen niet meer de enige, want er waren een aantal bussen vanuit Ho Chi Minh aangekomen) naar Unicorn Island waar eerst een heel zoete thee met honing en limoen dronken. Waar we op de foto konden met een wurgslang (foto's zijn onderweg) en waar we in traditionele bootjes door een tunnel van rivierpalmen voeren, prachtig, misschien wel druk en toeristisch, maar prachtig. Zeker een mooie tocht, daarna zijn we nog naar een plek gegaan waar ze kokossnoepjes maken. Ook nog met verschillende smaken; durian, koffie, chocolade, palmblad, naturel, en nog iets. Ik heb een pakje naturel gekocht. Omnomnom. Daarna uiteindelijk met de bus naar Ho Chi Minh stad. Ik heb relatief snel een erg goedkope verblijfplaats gevonden; 8 dollar per avond, wifi, AC, ventilator, balkon, tv, tweepersoonsbed, warme douche en een kluisje voor mijn belangrijkste spullen. Voor morgenochtend heb ik een tour naar de Cu Chi tunnels geboekt, in de ochtend, dus ik hoop dat het rustig is. Daarna kwam ik twee Israeliers tegen die toevallig ook op de boot van Phnom Penh naar Chau Doc zaten en zij hadden een geweldig idee (waar ik zelf ook al aan gedacht had). Ze waren van plan een motor te kopen, naar Hanoi te reizen en de motor daar te verkopen. Ze hebben een maand, net als ik. Dus, als je van plan was je zorgen te maken over mij, hoeft niet, ik ga waarschijnlijk alleen maar op een motor door Saigon en van daaruit naar Hanoi reizen. De twee heren heten Oli en Eli en ik heb gevraagd of ik, als ze niet morgen al vertrekken, met ze mee kan. Met andere woorden, morgen op zoek naar een motor. Kost ongeveer 280 dollar, maar die kan ik voor iets minder waarschijnlijk ook weer verkopen in Hanoi. Het schijnt niet moeilijk te zijn om er een te vinden want iedereen doet het.
Zo dat was ik weer eventjes, dit keer vanuit Vietnam. Hartelijk dank voor het lezen, maak u niet teveel zorgen, want als het motorplan doorgaat wordt het zeer episch! Liefde en knuffels!