Kravanh en Phnom Penh

Na Siem Reap ben ik weer vroegjes met de bus vertrokken naar Pursat, een niet heel erg toeristische stad tussen Battambang en Phnom Penh in, ten zuiden van het Tonle Sap meer. Ik zou van hieruit naar Kravanh, naar Kate (die ik in Phnom Penh ontmoet had en) die hier als docente Engels werkt. Maar natuurlijk ging het eerst niet helemaal op rolletjes. Kate moest namelijk nog vanuit Phnom Penh komen en ik, zonder wifi, zonder Cambodjaanse SIM-kaart, had geen idee hoe laat zij in Kravanh zou zijn en kon ook niet zomaar even contact opnemen. Dus ja, Pursat. Niemand sprak er ook maar een woordje Engels, ja ik weet dat dat niet hun probleem is, maar wel de mijne. Ik op mijn beste Khmerengels uitleggen dat ik naar Kravanh moest. Ik werd natuurlijk raar aangekeken, welke westerling moet er nou naar Kravanh. Gelukkig op een gegeven moment achterop een motor richting Kravanh. We reden eerst nog over een verharde weg, maar het duurde niet lang of we sloegen al een rode zandweg in. We reden dwars door de dorre rijstvelden. Als je bedenkt dat het op 30km afstand ligt, hoe zouden de wegen dan in Kravanh zelf zijn? Maar toen bereikten we opnieuw dezelfde verharde weg en zei de beste bestuurder "polies, polies" en daarna liet hij trots zien dat hij geen helm op had en dat zijn beide achteruitkijkspiegeltjes afgebroken waren. Niet helemaal een reis waarvan je zegt dat je je erg op je gemak voelt, vooral met zijn snelheid, maar we hebben het weer gered en daar was ik dan; Kravanh.
Kravanh is een dorpje, klein, iedereen kent elkaar, en alleen de jongeren spreken Engels. Daar sta je, met je backpack, wetend dat je niet naar je verblijfplaats kunt gaan, want er is toch niemand thuis, maar met behulp van een oude meneer, een stel vriendelijke monikken en een foto van Kate helemaal op een andere motor naar haar huis gebracht. Dat was 50 meter verder ofzo. Natuurlijk vroeg de oude 50-meter-op-een-motor-rijd-meneer me ook nog om geld. Nou ja, vooruit maar weer. De rest van de dag heb ik eigenlijk gespendeerd in een hostel (ik was ook verbaasd), waar ik in de lobby lekker heb zitten lezen. Ik heb uiteindelijk een telefoon kunnen lenen om Kate te bellen en om 18.15 was ook zij gearriveerd. Na de spullen bij haar thuis te hebben gebracht gingen we even kijken waar zij werkt en na een vreselijk raar avondeten in de vorm van zoete pap met rare stukjes dingen erin was het eigenlijk ook wel slaaptijd.

Dag twee in Kravanh begon met een bezoek aan een basisschool, nog verder van de bewoonde wereld af. Achterop bij twee motors reden we door een landschap van enorm slechte wegen en (hang)bruggen. Pas na 45 minuten bereikten we de school en ik was blij dat we er eindelijk waren. De kleuterpeuters kregen geen les in Engels, in plaats daarvan hadden we een tas vol speelgoed mee en hebben we eigenlijk vooral met blokken, kleine soldaatjes, auto's en een keukensetje gespeeld en het was zeker erg lief en gezellig. Je moet bedenken dat de kans groot is dat deze kinders voor het eerst in hun leven westerse mensen zagen en ik ben dan ook nog een vrij grote met een baard. Na een uurtje ofzo was het alweer tijd om te vertrekken en binnen 15 minuten waren we over een prima begaanbare weg weer terug.... Waarom we die weg niet op de heenweg hadden genomen? We zullen het misschien wel nooit weten. Diezelfde dag heb ik Kate met haar les geholpen. Door middel van vragen voor en van de leerlingen hebben we het Engels van de klas geoefend, die dat overigens erg goed deden. De rest van de dag vooral heel veel gechilled en gelezen in de hangmat en s'avonds naar de rivier gefietst met wat biertjes en daar met wat lokale jongeren, die geen Engels spraken, gezeten, gedronken en waterbuffel gegeten (errug lekker).

Dag 3 was eigenlijk hetzelfde als dag twee, maar zonder een kleuterklas in de ochtend. Opnieuw Engels geoefend met de leerlingen, opnieuw met vragen en hoewel dat saai klinkt, is het eerder gewoon een enorm gezellig gesprek en ja, we weten allemaal dat je dan het snelst leert. 'S avonds was dit keer niet naar de rivier, maar naar de karaokebar. Helaas wouden de andere twee Engelse docenten die hier gestationeerd zijn niet mee. Het was zeker wel gezellig hoor, maar als er meer mensen waren was het wel gezelliger geweest. Maar ach, je moet wel weer even denken dat dit wel dé attractie van Kravanh is, want verder is er niet veel te beleven.

Dag vier was gisteren. Vandaag was Kate's laatste dag bij KBFC (de organisatie die de Engelse docenten overal heen stuurt) en we begonnen vandaag opnieuw op de motors over de vreselijke wegen en bruggen naar een plaats nog verder weg dan de eerste school en ik ben helaas de naam vergeten. Op deze school leerde Kate de kinderen over het belang van het verzamelen van afval en dat hebben we dan ook gedaan. Met z'n alleen buiten afval verzameld en net zoals overal in Cambodja ligt het overal, ook om het schooltje. Na afloop allemaal handjes wassen en kreeg iedereen 2 banaantjes (die zijn hier overigens een stuk kleiner dan de bananen thuis in de supermarkt) waarna de kinderen uit zichzelf de schillen in de vuilniszakken deden. Helemaal goed dus! Missie volbracht en verder. Ik ben vervolgens bij het blauwe Kate-huis gaan zitten lezen, terwijl Kate haar laatst les met haar klas had. Daarna was het tijd voor het afscheid van Kate; een Khmer-BBQ, dat is gewoon een wokpan op een gasstelletje midden op tafel en alle gerechten worden voor je neus bereid. Het was erg lekker en enorm gezellig, ook heel tof dat ik er als leek en niet echte docent gewoon ook bij mocht zijn. Na het afscheid was het dan ook echt tijd om te gaan, met alle tassen, een ventilator en Kate's mountain bike achterin een pick-up terug naar Pursat en van daaruit terug naar Phnom Penh. Ik weet niet hoe we het allemaal in de tuktuk hebben kunnen proppen, maar zo rond half 10 kwamen Kate en ik met al onze spullen weer aan bij Same Same backpacker Phnom Penh. Natuurlijk is Same Same niet "same same" zonder Andrea en Dave, die er nog steeds net als altijd weer zaten te drinken. Ik ben blij dat ik het niet te laat heb gemaakt, want vanochtend vroeg werd ik alweer gewerkt om naar Himawari te gaan, een luxe hotel, om daar in het zwembad en de jacuzzi te chillen met Dave en Scottie. Dat heb ik gedaan, het was geweldig, want het lag ook nog aan de rivier en helaas dat ik mijn camera niet mee had, want de zonsopgang was weer prachtig. Dus ja, een beetje een snel geschreven verhaal, ik wil niet de computer te lang gebruiken maar, ik heb het vast eerder gezegd, de tijd gaat weer veel te snel. Intussen is namelijk mijn boot naar Chau Doc geregeld. Vandaag is gewoon mijn laatste dag in Cambodja. Morgen over een precies 4 weken stap ik in Hanoi in het vliegtuig, maar voor dat gebeurd ga ik een awesome tijd hebben in Vietnam! Bedankt voor het lezen! :D